Het Finse model, zo zegt Järvelä, gaat uit van hoog opgeleide leerkrachten van academisch niveau. Niet iedere student die beroepsmatig het onderwijs in wil krijgt de kans leerkracht te worden, alleen de besten worden toegelaten. Het feit dat het beroep sociaal gezien een hoog aanzien heeft, en dus populair is, maakt de situatie dat er geselecteerd kan worden.
De lesdagen zijn kort, vakanties lang en de leerkracht is zeer autonoom. Onderwijsinspectie om scholen te controleren bestaat niet en een vast lespakket evenmin. Het lesgeven gaat uit van vertrouwen. Zowel bij het te geven van onderwijs als in de leerlingen. In de onderzoeken van PISA (http://nces.ed.gov/surveys/pisa/) scoort Finland opvallend hoog. Toetsing gaat altijd over het eindniveau, niet een continue controle of verantwoording.
Boeiend verhaal dat tegenwicht biedt aan de toenemende trend in Nederland om continu te toetsen. De overdrijving van deze toets-drift geeft een beeld van verantwoording door de onderwijsinstelling over het totaal van leeropbrengsten van de school, terwijl het slechts een instrument dient te zijn om lln. verder te helpen in het leerproces. 'Is weten te meten?', zoals deze ITEM-conferentie als thema meekreeg.
Vandaag was Wies ook bij de lezing van de finse professor Sanna Järvelä. In aanvulling op Jeroen van gisteren;
- bekijk ook eens haar blog: sannajarvela.wordpress.com
- naast skill is ook will nodig
Ze
gaat uit van self-regulated learning. Maar dat werkt volgens anderen
niet voor iedereen. De discussie over onderwijsmethoden is nog niet
afgesloten :)
Ik denk toch dat er een middenweg is, de ene keer
ben je als docent meer gericht op coaching en de leerling zelf laten
ontdekken, de andere keer ben je expert en draag je kennis over. Wat
past het best. En afwisseling prikkelt!
- Posted London 2014
Geen opmerkingen:
Een reactie posten